Hong Kong en Guanxi (lang verhaal, konnie bloggen in China)

29 maart Dokter Li Naar Hong Kong! Het was te warm om te fietsen in de Fillipijnen en vreemd genoeg hadden we onze buik vol van azuurblauwe zee, kokospalmen en verlaten strandjes. Ons visum verlengen voor de Filippijnen zou 55 euro kosten en een ticket naar Hong Kong was even duur. Bovendien kampte ik al weken met een vreemde druk op mn hoofd  en duizeligheid en ik dacht dat het door de tekebeet van een paar weken terug kwam. Het leek me fijner om in high-tech Hong Kong onderzocht te worden dan in de Filipijnen. De eerste dokter (55 euro) zei: 'I think you have Lyme and you have to go home'. Hij verwees me na aandringen naar een vogelgriepexpert en politicus; dokter Li, en die zei: 'hahaha dat is geen Lyme, je hebt ontstoken en verstopte holtes door allergie! Ik blij, toch niet naar huis, alhoewel het fietsen vaak niet leuk was door duizeligheid. Dokter Li (90 euro) wilde me toch laten testen op Lyme (91 euro). Bellen met Anderzorg, 20 euro) Ik blijk alles na aftrek eigen risico  in ieder geval terug te krijgen. Nu het mailtje afwachten met de Lyme-test-uitslag.  (Inmiddels weet ik: negatief, geen Lyme) In Hongkong waren verkiezingen. De kandidaten voor het gouverneur-generaalschap waren allemaal goedgekeurd door de communistische, Chinese regering in Beijing. Ze worden indirect gekozen door een aantal leden van de elite, heel ondemocratisch. De inwoners van Hong Kong kunnen hun gouverneur dus niet zelf kiezen. Demonstranten bij het verkiezingsgebouw  werden met traangas weggejaagd. In Hongkong protesteren mensen dagelijks met pamfletten en posters tegen mensenrechtenschendingen in China. Hongkong-Chinezen zijn, omdat China steeds meer macht krijgt, bang om hun persvrijheid te verliezen.  Het is ook wel bijzonder dat er een Chinese staat is waar websites  niet geblokkeerd worden En je mag zeggen wat je wil.  Temperament Vietnamezen en Chinezen zijn hyperactief vergeleken met de Filipino's. Mensen in verschillende landen lijken een ander energieniveau te hebben. Als iemand zegt: Spanjaarden hebben veel meer temperament dan Nederlanders, dan bedoelen ze, dacht ik, dat Spanjaarden meer en sneller emoties laten zien. Dat is niet het zelfde als een verschil in energieniveau. Bijvoorbeeld Vietnamezen en Lao (mensen uit Laos) hebben een ander energieniveau dan Lao (en Filippino's). Die zijn vaak erg slaperig en sloom; ze snappen niet wat je bedoelt en alles kost te veel energie. Chinezen en Vietnamezen snappen ook niet wat je bedoelt, maar doen daar heel druk over. Dat komt wel wat intelligenter over. Chinezen, valt me weer op, beginnen haast te stuiteren als je hun eethuisje binnenkomt. Terwijl je eet letten ze op, lachen je net niet openlijk uit als je glibberige dingen (bamboescheuten) van je stokjes laat glijden, maar komen wel met een lepel aanrennen. Ze zijn oplettend en energiek. Ik wou dat ik Chinees (Mandarijn) sprak, want iedereen begint een praatje.  Het is nog wel erg druk; we zijn nog zo'n 350 km van Yuangshuo en hebben een stuk uit Hongkong met de boot en bus gedaan. Grappig, gisteren volgden we langs de Xi rivier de 'Guangdong greenway', een fietspad zonder verkeer met info-panelen in vertaalmachine-engels. In Guangdong lopen 7 lange-afstandsfietspaden, maar het is er wel erg dichtbevolkt, en plat, net Nederland. Fietsen op het eiland Lantau in Hong Kong was een droom: golvende, verlaten fietspaden langs de rotskust. We hadden even een week een appartementje gehuurd op Lantau in Mui Wo, badplaatsje, 30 min vanaf het centrum van HK. We zouden daar best willen wonen en werken in het centrum, elke dag een fast ferry nemen (net als normaliter naar Amsterdam al is die niet fast). Karstbergen In een week zijn we van Zhaoquing naar Yangshuo gefietst en Dirk beschrijft een gemiddelde fietsdag als volgt:  Verhaal Dirk op facebook: een typische fietsdag in China! Gravenfeest (Qing Ming) Het is woensdag 4 april en we zijn onderweg naar Yangshuo. Overal langs de weg is vuurwerk te koop. Google is geblokkeerd in China, maar de Chinese zoekmachine Baidu biedt uitkomst: de 106e dag van de winterzonnewende, 4 april is het gravenfeest. Families gaan samen het familiegraf van onkruid ontdoen en daarna vuurwerk afsteken, op het graf. We fietsen tussen de karstbergen bij Yangshuo en horen overal knallen in het landschap. Rookpluimen. Groepjes familieleden lopen met schoffels langs de weg in nette kleren. Het regelmatig knallen langs de weg, bij de graven, houdt wel een week aan.  We komen erg veel lelijke buitenwijken en steengroeves tegen. Ze graven hier zelfs prachtige karstbergen af zodat er genoeg stenen zijn voor de onstuitbare bouwwoede. Als google een wit weggetje aangeeft, normaliter een ruraal, klein weggetje, weten wij dus nooit of we echt rustig zullen fietsen. Steengroeves en vrachtwagens met stenen bederven vaak de pret.  9 april De mooiste fietsroute ooit: Xingping naar Guilin! Gelukkig is het landschap hier nog niet verpest alhoewel de weg verbreed en geasfalteerd wordt. Nu is het nog een zadelpijn-weggetje met modder. Straks rijden ook hier de touringcars door het prachtige karstgebergte.  16 april 2012 Zuhai, Longji rijstterrassen, Guanxi. Nogal heftig door de bergen gefietst. Dagenlang zit ik van te voren op google maps en google earth te kijken of er een onverharde fietsroute is van plaatsje A naar B. In dit geval was die er, maar het was een zware, onverharde keienroute. Door de stortregens van die nacht zagen we spectaculaire watervallen en moesten we door water waden. We 'ontdekten' wat dorpjes die gezamenlijk maar 1 kleine vrachtwagen bezitten, er was verder geen autoverkeer. We zien steeds vaker vrouwen met heel lang haar, opgestoken en ze dragen kleurrijke, roze kleding. Zij horen bij het Yao-volk: een minderheid die 3 miljoen mensen telt en in de bergen van Guanxi woont. Ze knippen hun haar niet; dragen het in een knot met een doek op hun hoofd. Zuhai ligt in een kom, omringd door hoge, steile bergen. De Yao hebben op deze bergen toch rijstterrassen gemaakt en dat geeft een spectaculair beeld: honderden meters rijstterras boven elkaar. Het is er niet erg toeristisch; in Zuhai zijn nu bijna geen toeristen en toch lijkt het weer een 'minority-pretpark'; je moet 10 euro p.p. betalen om het dal in te mogen. Ik las ergens dat de bevolking daar weinig van terugziet en een keer geweigerd heeft de terrassen onder water te zetten (het meest spectaculaire gezicht). Bij de zoveelste ticket-controle worden we achtervolgd door Yao- sjaalverkoopstertjes. Ze rennen zelfs achter ons aan als we wegfietsen, maar ze moeten wel hartelijk lachen als wij sneller zijn. In ruraal China is de luchtkwaliteit een stuk beter en bovendien regent het hier 's nachts veel zodat de lucht schoon spoelt. Ik voel me (daardoor?) een stuk beter en besluit dat ik beter functioneer in een kikkerklimaat. Bijna tijd om terug te keren! ? Vannacht droomde ik dat ik thuiskwam en meteen weer op reis ging; een heerlijk gevoel.  17 april In de hete baden bij Longsheng ontmoeten we een aantal aardige medewerkers van de luchthaven van Guilin. 'Michael' (my English name) vraagt waarom zoveel Nederlanders 'Van' heten.  22 april China en tante Pie China ontwikkelt zich nu als Nederland in de jaren 60. Gelukkig zijn er nog stukjes historisch China overgebleven. Op het platteland leven boertjes nog als 100 jaar geleden; ze doen alles nog met handwerktuigen en op kleine schaal. De meeste boertjes en boerinnetjes zijn stokoud en ik vrees dat hun lemen huisjes vervallen na hun dood. Het doet me denken aan mijn tante Pie, de zus van mijn oma, getrouwd met ome Kees, de broer van mijn opa.  Ze woonden in een klein buurtschap ('t ouwland) net voorbij het zigeunerkamp ('t kamp). Bij tante Pie in huis rook het een beetje vochtig, naar oude mensen. Ik mocht de kippen voeren en leerde van haar dat kippen beter leggen als ze een eigen comfortabel plekje hebben. In 't Ouwland is een poeltje waar vroeger altijd een beetje achterlijke boerenknecht met een zeer dunne huid, je zag zijn adertjes, zat te vissen. Altijd! Hier in Guanxi, een van de armste provincies van China passeren we honderden van Ulke dorpen. Dorpsgek loopt net buiten dorp te mompelen. Visvijver, kippen, oude en veel nieuwe huizen. Grafzerken in heuvels. 't Ouwland heeft trouwens ook een kerkhofje, buiten het dorp, net naast die visvijver. Als puber ging ik er wel eens fotograferen met vrienden vanwege de 'gothic' sfeer die er hangt. 

San Vicente, Palawan

Omdat de foto een beetje mislukte, de race was al gereden, heeft DJ een tekening gemaakt van deze kinderen die op hun tricyclefietsje probeerden ons bij te houden op een lange weg die naar het dorpje San Vicente leidde. Een van de laatste onverpeste palmstranden in de wereld. Palmbomen en geen resorts of hotels. Helaas is er al een luchthaven gepland en zullen ook de hotels hier tierig gaan welen. Wij gaan overigens morgen naar Cebu vliegen en daarna door naar Hongkong! Spannend.

Kayakken op meer Manguao bij Taytay

Op 7 maart kayaks gehuurd bij lake Manguao bij Taytay

 Naar de kapper in Taytay, mooie boblijn gekregen ondanks dat ik iets anders zei. Ik heb hier al net zo'n scheiding als Avril Lavigne.

 Snorkelen bij Miniloc eiland, bij El Nido (waar onderwaterfilmpje is gemaakt).

Noord-Palawan

Dit is een jeepney, de lokale bus. Wij schuilen een paar uur in een overdekt bushokje langs de weg. De zon is echt een moordenaar en brandt enorm tussen 12 en 3 en daarom proberen we in die periode niet in de zon te zijn. Ik typ dit in het plaatsje Taytay en we houden een rustday na een heftige mountainbiketocht met stof, hitte, halo-halo en heuvels. Ik voelde me een aantal dagen weer helemaal de oude, maar helaas kwam de druk op m'n hoofd weer terug; ik hoop maar dat het langzaam verdwijnt als ik rustig aan doe.

Verreweg de meeste wegen zijn onverhard. Wij gebruiken het fantastische fietsboek over de Filipijnen van Jens Funk en Martin Langevoorde. Dit is een rondje in het noorden van Palawan. 75 kilometer. Aan het eind van de eerste dag kwamen we bij 'Ursula Beach resort'; een einde-van-de-wereld-resort; een familie was op het strand een beach resort begonnen en de zoon des huizes bleek een enorm goede gastheer. Hij was typisch een Filipino van 'het derde geslacht'; een vrouwelijke jongen. We mochten in hun tentje slapen (Dirk paste er maar net in). 

 
Onze fietsen voor de deur van Makulay lodge in El Nido. We hebben vanuit El Nido 2 dagen gefietst naar het noorden en 2 dagen gekayakt naar de eilanden die je hier ziet liggen.

Het lokale tussendoortje 'Halo-Halo'. Heerlijk! Schaafijs, met gecondenseerde melk, mais, gepofte rijst, glibberige zoete jelly en suiker. Hier onder zie je alle zeven potten die nodig zijn om een goede halo-halo te maken. 

Ik zag een enorme school vissen bij de kleine lagoon van Miniloc-eiland. 

Terug in Coron na een kayaktocht van 4 dagen.

 

 Kayakken van Coron naar Apo Island rondom Sangat(Tangat) richting Culion en toen afgebogen rondom Chindonan weer terug naar Apo en met een lift op een bankaboot naar Coron terug. Wildkamperen, vuurvliegjes, schildpad, koraal, mooi, moe. Morgen naar El Nido. Bij deze mevrouw (de eigenaresse van het katje) kregen we te eten. Ze woont in een dorpje op een eiland dat alleen per boot te bereiken is.

Dirk bij Chindonan. Ik probeerde het koraalrif op de foto te krijgen, tevergeefs.

  Een oude foto; bij ons rondje fietsen over Busuanga-eiland hielp deze aardige man met het repareren van Dirks versnelling. Hij was oneindig geduldig en ze probeerden samen het probleem op te lossen. Vooralsnog is dat gelukt! Gelukkig is er in Puerto Princesa een fietsenzaak. Daar zijn we over een maand ofzo. De eigenaar wilde wel een fietstocht met ons maken.

Bij het Caluit-natuurpark, waar Ferdinand Marcos, de dictator hier van 1965-1986 heeft op het eiland Caluit wat giraffes en zebra's geplaatst. Hier ontmoet mijn mascotte HOEFJE een echte zebra.

Calamian eilandengroep Noord Palawan, Filipijnen

Net voordat we een paar dagen gaan kayakken plaats ik even wat fotootjes. Deze mensen werken in Hotel Maya op het eiland Culion, een voormalige leprakolonie met een identiteitsprobleem: iedereen associeert het eiland nog altijd met lepra. Lepra is echter al sinds 99 uitgebannen al zie je nog wel mensen zonder handen en voeten. Hotel Maya is een sociaal project dat in samenwerking met de locale middelbare school is opgezet. Het hotel is een gerenoveerde ziekenzaal uit de lepratijd en heeft het meest fantastische uitzicht.

De Zwitserse eigenaar van dit strandresort op Culion (andere kant van het eiland, 4 uur fietsen van de 'hoofdstad' Culion heeft lieve houten huisjes aan het strand gebouwd. Het heet Safariresort en ligt min of meer bij het dorpje Canimango.

 

De eigenaar van Safari resort probeert de natuur; het koraalrif en het regenwoud in stand te houden. Er komen vliegende eekhoorns voor en het rif is prachtig, maar locale vissers gebruiken cyanide om de vissen te verdoven en te vangen als ze zich in het koraal verstoppen. Daar gaat het koraal ook stuk van en het vervuilt de zee. Ze vissen 's nachts zelfs met dynamiet! 

Aan de Noordkant van het eiland Busuanga hebben we 2 dagen kayaks gehuurd van Gregg, de Australische avonturier van Tribal Adventures. Goede kayaks. We verbleven toen in de Cashew Grove Beach Resort van Ian en Bill (zie post hieronder).We zijn gaan duiken bij een wrak uit WWII, Japanse 'gunboat'.

Billen bloot kokosnoot

11 februari 2012 Old Busuanga, Noord Palawan, Filipijnen. Mijn vriend Dirk is afgelopen zaterdag aangekomen in Manilla en ik ook. Zo kwam er een eind aan 2,5 maand 'alleen' rondreizen met heel veel leuke, toevallige ontmoetingen. En zo kwam er ook een eind aan vervelende en vaak koude avonden op  de hotelkamer in m'n slaapzak zonder mensen die Engels spreken in de buurt. Als je fietst kom je namelijk vaak op niet zo toeristische plaatsen; leuk met z'n tweeen, maar saai en onrustig (soms ook onveilig) in je eentje. In Manilla spraken we een Nederlander die van al zijn spullen beroofd was doordat 2 lieve oude  vrouwtjes iets in zijn drankje hadden gedaan. Ze hadden hem eerst de hele stad laten zien, toen hadden ze hem uitgenodigd om karaoke te gaan zingen bij hen thuis. Hij kwam bij in een taxi bij het guesthouse. De bewaker heeft nog het nummer van de taxi opgeschreven en ze hebben de politie iets toegeschoven om actief naar de daders te zoeken. Overal in Manilla staat bewaking en er zijn veel zwervers en straatkinderen. Het lijkt eigenlijk erg op Managua in Nicaragua, waar ik een paar keer geweest ben. Dat komt waarschijnlijk doordat de Filipijnen 300 jaar een Spaanse kolonie was, tot de Verenigde Staten het veroverden in 1903. We zagen nauwelijks winkels omdat die allemaal in grote winkelcentra (Malls) verstopt zijn. We boekten gauw een vlucht naar de meest afgelegen eilandengroep; Palawan. En daar schrijf ik dit nu; op het eiland Busuanga. We zijn heel traag een rondje aan het fietsen op de onverharde weg die het eiland rond gaat. Zo leren we alvast dit land (of in ieder geval Palawan) een beetje kennen. Het is erg heet in de zon tussen 11 en 4, er zijn overal winkeltjes met broodjes, snoep, cola en niet te vergeten: spiritus! Het heet denatured alcohol en ik begreep de Filipino's er lampen op branden. Wellicht wordt het ook genuttigd door alcoholisten. Wij zijn niet echt alcoholisten en gebruiken het om te koken en het maakt dat we niet 3 maaltijden per dag in restaurants hoeven te nuttigen. Niet dat dat duur is; het gaat gewoon vervelen als je al 3 maanden bijna niet meer voor jezelf gezorgd hebt. Gisteren mochten we overnachten in resort Sol y Mar in New Busuanga waar geen eetgelegenheden waren. Het resort stond te koop, maar de buurman verhuurde de twee kamers toch maar. Op een landtong tussen een zeearm en de zee kookten we noodles met een blikje vis terwijl er af en toe een keiharde kokosnoot naar beneden viel (zijn daar nooit doden door gevallen?). Vandaag fietsten we door en besloten wild te kamperen op het mooiste strand tot nu toe omdat onze energie op was. Van de buurmeisjes op het strandje (er wonen 6 families op 2 km strand) kregen we een kokosnoot vol melk. Behendig kapte ze de bovenkant er af. We kamperen hier omdat er zoet water is achter het strand. Dat water koken we om thee van te maken en die thee smaakt wat naar aarde en hoemus. En nu is het buiten donker, half tien, Dirk slaapt al, er brullen kikkers (net als thuis), ik zie sterren door het gaas van de binnentent en er vliegt af en toe een vuurvliegje voorbij. Kan een vuurvliegje een gaatje in je tent branden? P.s. Nog altijd last van vanalles wrsch door Lyme (zie teek in Nepal). Gaat beter sinds 3 dagen slik ik opnieuw doxycycline en heb in ieder meer energie dan de afgelopen week  in Hanoi of Manila.